BluesMachine (B) Blues SR&BC Stekene (05-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: BluesMachine info club: SR&BC Stekene © Rootsville 2024

De Paasvakantie is volop bezig en het mooie weer laat het weeral eens afweten. Gelukkig hebben we met een aantal cluboptredens toch iets om ons aan op te warmen. Zo is het een vaste gewoonte dat de Stekense Bluesclub, elke eerste vrijdag van de maand een band uitnodigt. Ook deze keer was het niet anders en bij de gelegenheid hadden ze het eerder lokaal gezocht met BluesMachine.

De band, die opgericht is rond frontman Patrick Haulez ofte beter bekend als “De Sido” is nog niet zo lang bezig, maar had een gesmaakt eerste optreden gegeven op de laatste editie van Summerfest en toen ik ze onlangs in ’t Schallemaay zag optreden, moet ik zeggen dat ze al een serieuze evolutie hadden doorgemaakt.

De Sido is wat ze zeker en vast een “blues veteraan” mogen noemen, de man leeft gewoonweg de blues. In deze nieuwe formatie zit wel wat talenten zo heb je Bart Mulders op gitaar, Wesley “DeWes” op gitaar, Stefaan “Bas” aan de bas of wat dachten jullie, Erik De Laet op drums en last but not least “Sister Heddie” – zang en percussie. Thuiswedstrijd voor de band, benieuwd wat er uit de bus zou komen.

De Stekense joint was compleet volgelopen, net of heel Stekene hun lokale helden aan het werk wou zien en daarom prijkte ook het boordje “sold out” aan de voordeur.

De Sido, nochtans een veteraan van vele blues oorlogen, werd er zowaar geëmotioneerd van toen hij iedereen bedankte voor de massale opkomst, alvorens een pittige ‘Let The Good Times Roll’ de zaal in te slingeren. Daarmee waren de debatten geopend en kon de party beginnen en wat voor eentje.

Dat werd dan gevolgd door ‘Taxi’ en eentje wat volgens mij nog niet op de set list had gestaan ‘Come When I Call’ van John Mayer. Nu niet echt de bekende cover maar alweer met de eigen toets. Puik werk. Even het tempo naar beneden dacht de Sido en met ‘Stormy Monday Blues’ mochten we op adem komen. Niet voor lang echter want met het stevige ‘Tuff Enuff’ van de Fabulous Thunderbirds werd de gashendel alweer stevig opengetrokken. We bleven bij de T-birds met ‘Wait on Time’ om dan over te gaan naar B.B. King met ‘Thrill Is Gone’. Zo’n monument is gevaarlijk om aan te beginnen, maar waar de band zich zonder noemelijke problemen doorworstelde.

Dit kon ook gezegd worden van ‘Texas Flood’ gekend van SRV maar in 1958 geschreven door ene Larry Davis. Zeer goede versie en dat is te danken aan het loepzuivere gitaarwerk van zowel Bart Mulders als “De Wes”. Twee topgitaristen die weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt en ondersteund worden door een zeer degelijke ritmesectie met de kalme Stefaan Bas en het zeer goede drumwerk van Erik De Laet. Een krachtige versie van T-Bone Shuffle van T-Bone Walker mocht het eerste deel afsluiten. Dit was alvast meer dan geslaagd mijn gedacht. “The Legend” en zijn bende hadden al hun stempel gedrukt op het eerste deel.

Door de ondertussen naar tropische waarden gestegen temperaturen, vluchtte iedereen naar buiten om even af te koelen en te genieten van een koude pils alvorens terug de blues oven van de club in te trekken.

Met ‘Teenie Weenie Bit’ van Rosco Gordon uit 1959 vertrokken de trein voor de laatste rit en dat werd gevolgd door ‘One Way Out’ van de Allman Brothers. Wat dan te denken van hun eigen versie van ‘Every Day I Got The Blues’ ? Goed gedaan mannen.. Volgde alweer eentje van de Thunderbirds met ‘Why I Get Up’ en een geweldige ‘My Babe’ van Little Walter. Klein weetje, deze songs werd voor de man geschreven door niemand minder dan hitmaker Willie Dixon. Stilaan naderde de denderende trein het eindstation maar eerst kregen we nog ‘Marie Anne’ van Ray Charles op onze boterham, het exotisch klinkende ‘Hood Doo’ van Omar & The Howlers om het eindpunt te bereiken met ‘Rock Me’ dat naadloos overging op ‘Oye Como Va’. Pffff, dit was weer dik in orde.

Wie echter dacht dat dit het einde betekende was eraan voor de moeite. Er werd luid geroepen om meer en de Sido kennende liet deze niet onbetuigd en bediende ons op onze wenken met Freddie King’s ‘Tore Down’ en de knaller van Mack Rice uit 1965, ‘Mustang Sally’. Deze laatste werd stevig meegebruld door de aanwezigen en zette hierbij een punt achter een memorabel optreden daar in de SRBC.

Het is duidelijke dat BluesMachine reuzenstappen in hun evolutie heeft gemaakt. De jarenlange ervaring van Sido, de twee toptalenten op gitaar, Stef en Eric die de band als cement aan elkaar houden en Sister Heddie die bescheiden haar rol speelt met haar fijne backing vocals en percussie. Laat ons zeggen dat de band een ziel heeft gekregen. Er zitten al eigen songs in de set, laat daar nog een paar bijkomen en het wordt nog beter mijn gedacht.
Thanks guys, I had a ball !!!

Marcel